Τα Τμήματα Θεατρικών Σπουδών και Μουσικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, το Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και η Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής του Υπουργείου Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων διοργάνωσαν τριήμερο συνέδριο
με τίτλο «Οι τέχνες στο ελληνικό σχολείο: παρόν και μέλλον» στις 11, 12 και 13 Οκτωβρίου 2018, στη Φιλοσοφική Σχολή, στην Πανεπιστημιούπολη Ζωγράφου. Κύριος σκοπός του συνεδρίου ήταν η ανάδειξη της κρίσιμης θέσης των τεχνών στον σχεδιασμό της εκπαιδευτικής πολιτικής για το μελλοντικό σχολείο και η παραγωγή εκπαιδευτικού υλικού.
Το συνέδριο αναπτύχθηκε σε πέντε αμφιθέατρα και οκτώ αίθουσες με ομιλίες σε παράλληλες συνεδρίες και εργαστήρια, βιωματικού χαρακτήρα και παρουσίασης καλών πρακτικών. Συμμετείχαν 350 σύνεδροι, μέλη της ακαδημαϊκής και σχολικής κοινότητας από όλη την Ελλάδα, που εξέτασαν μία πλειάδα ζητημάτων: τη δυναμική σύγχρονων πρακτικών στη διδακτική των τεχνών, τη συνέργεια των τεχνών μέσα στη σχολική πραγματικότητα, τη συνεργασία εκπαιδευτικών καλλιτεχνικών ειδικοτήτων μεταξύ τους ή με άλλους εκπαιδευτικούς, τη σχέση της τέχνης στο σχολείο με την τέχνη στην κοινότητα, το ρόλο της τέχνης στην ειδική αγωγή και στη διδακτική των επιστημών, της ιστορίας, της γλώσσας, της νεοελληνικής λογοτεχνίας,της αρχαίας ελληνικής γραμματείας κ.ά. Ο αριθμός των εγγεγραμμένων ακροατών ξεπέρασε τους 1500.
Ο Τάσος Κολυδάς σχεδίασε και κατασκεύασε το σύστημα διαχείρισης του συνεδρίου, με το οποίο πραγματοποιήθηκαν όλες οι δομικές λειτουργίες για την προετοιμασία και πραγματοποίηση του συνεδρίου· λειτουργίες, όπως η υποβολή κρίσεων από την επιστημονική επιτροπή, οι εγγραφές των ακροατών, οι δηλώσεις των εργαστηρίων, η προβολή των προτάσεων στην ιστοσελίδα, η αυτόματη δημιουργία ημερολογίου, στατιστικών, κ.λπ.
Επίσης, παρουσίασε εισήγηση με τίτλο Η ψηφιακή παρτιτούρα ως μέσο για την καλλιέργεια της δημιουργικότητας κατά την διδασκαλία μουσικών συνόλων σε μουσικά σχολεία. Σκοπός της εισήγησης, είναι να εξετάσει τα οφέλη από τη χρήση της ψηφιακής παρτιτούρας κατά τη διδασκαλία μουσικών συνόλων. Πιο συγκεκριμένα, με ποιους τρόπους μπορεί η ψηφιακή παρτιτούρα να εξυπηρετήσει τις ανάγκες του μαθήματος λαμβάνοντας υπόψιν τη Ζώνη Επικείμενης Ανάπτυξης τόσο σε ατομικό όσο και σε ομαδικό επίπεδο. Η πρωτοτυπία της προσέγγισης έγκειται –μεταξύ άλλων– στο γεγονός πως το νέο αυτό μέσο δεν τοποθετείται μόνο στα χέρια του εκπαιδευτικού αλλά και στη διάθεση των μαθητών. Πλέον ο μαθητής δεν λειτουργεί μόνο ως ερμηνευτής αλλά και ως δημιουργός της μουσικής που εκτελεί· από “καταναλωτής” μετατρέπεται σε παραγωγό του καλλιτεχνικού προϊόντος που παρουσιάζει.