Δημοσιεύτηκε στο διαδικτυακό περιοδικό TAR, κείμενο με τίτλο 27o Φεστιβάλ Κιθάρας στην Πάτρα· κριτική θεώρηση και κάποιες ιστορικές αναφορές. Στο κείμενο επιχειρείται μια επισκόπηση των πεπραγμένων του Φεστιβάλ, το οποίο πραγματοποιήθηκε από τις 30 Μαρτίου έως και τις 2 Απριλίου 2018. Παράλληλα, διατυπώνονται σκέψεις σχετικά με τα φεστιβάλ κιθάρας στην Ελλάδα: την αξία τους και τη θέση τους στη μουσική ζωή του τόπου. Στο φεστιβάλ, ο Τάσος Κολυδάς παρουσίασε διάλεξη με θέμα «Το ρεπερτόριο των πρώτων σολίστ κιθάρας στην Ελλάδα και το εξωτερικό».
«Αν το πλήθος και το επίπεδο των φεστιβάλ που είναι αφιερωμένα σε ένα καλλιτεχνικό αντικείμενο φανερώνουν το ενδιαφέρον που υπάρχει γι’ αυτό, τότε μπορεί κανείς με σχετική βεβαιότητα να συμπεράνει ότι το ενδιαφέρον σχετικά με την κιθάρα ήταν και παραμένει στο κέντρο των μουσικών εξελίξεων και παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στη μουσική ζωή του τόπου. Δεν είναι μόνο ο αριθμός των φεστιβάλ κιθάρας που πραγματοποιούνται στην ελληνική επικράτεια αλλά και οι διεθνούς φήμης καλλιτέχνες που συμμετέχουν σε αυτά, δεδομένα που συνηγορούν υπέρ της εκφραζόμενης άποψης. Σε μια περίοδο που οι καλλιτεχνικοί θεσμοί, τόσο στον τόπο μας όσο και διεθνώς, δοκιμάζονται από τη δραματική επιδείνωση των οικονομικών συνθηκών, τα κιθαριστικά φεστιβάλ παρουσιάζουν μια απρόσμενα υψηλή κινητικότητα ενώ νέες πρωτοβουλίες αναπτύσσονται σε διάφορες πόλεις της ελληνικής περιφέρειας. Παράλληλα, φεστιβάλ που έχουν πίσω τους πολλές δεκαετίες παρουσίας, συνεχίζουν την δράση τους με αμείωτη ένταση, σε πολλές περιπτώσεις και με διεύρυνση των δραστηριοτήτων τους. Σαφή και σοβαρά δείγματα ότι η κιθάρα έχει βαθιές ρίζες στην μουσική και κοινωνική συνείδηση του λαού μας και παρόλες τις αντίξοες συνθήκες ή μάλλον ενάντια σ’ αυτές, εξακολουθεί αδιάλειπτα να δίνει νέους καρπούς.
Αυτές οι σκέψεις συνόδευσαν την προσπάθεια μιας επισκόπησης των “πεπραγμένων” του 27ου Φεστιβάλ Κιθάρας στην Πάτρα, το οποίο πραγματοποιήθηκε εφέτος από τις 30 Μαρτίου έως και τις 2 Απριλίου. Το Φεστιβάλ της Πάτρας διακρίνεται, μεταξύ άλλων, και διότι έφτασε στην εικοστή έβδομη διοργάνωσή του χωρίς καμία διακοπή. Η μακροβιότητα του θεσμού, εφόσον ο χρόνος είναι αντικειμενικό και αδιαμφισβήτητο δεδομένο, παρέχει απτή απόδειξη της προσφοράς του στη μουσική ζωή του τόπου. Είναι αδύνατο μια σύνθετη διοργάνωση να πραγματοποιείται ανελλιπώς επί μια 27ετία ως επακόλουθο συμπτώσεων, συγκυριών ή τυχαίων γεγονότων, χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι δυσκολίες, τα μύρια όσα εμπόδια. Είναι προφανές ότι οφείλεται αφενός στην αφοσίωση, την σταθερή προσήλωση των διοργανωτών στο θεσμό και αφετέρου στην σταθερή πίστη στην αναγκαιότητα μιας υψηλού επιπέδου κιθαριστικής δραστηριότητας. Και εκείνοι που σήκωσαν στους ώμους τους το επίπονο εγχείρημα είναι η Λίζα Ζώη και ο Ευάγγελος Ασημακόπουλος.»